Dit zijn niet mijn spelen

De winterspelen zijn begonnen. Normaal is dat voor mij de start van een paar weken genieten van allerlei mooie wintersporten; schaatsen, skiën, ijshockey en niet te vergeten snowboarden. Ik hou van sport en ik hou van winter. Perfecte combi dus.

Toch liggen deze spelen in Sotsji als een steen op mijn maag. Ik voel me er helemaal niet happy bij. Terwijl op TV beelden getoond worden van perfect georganiseerde spelen, waar je vrolijk van zou moeten worden, weet ik hoe moeilijk de strijd is van LHBT’s (lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders) in Rusland.

Dan kan je zeggen; deze spelen gaan over sport. Ga hier geen politiek bij betrekken. Onze sporters hebben hier al jaren voor getraind. Verpest dat nou niet. Maar deze spelen gaan helemaal niet over puur sport. Deze winterspelen staan in het teken van prestige voor het regime van Poetin. Dat is toch echt politiek. Helaas. De olympische sporters in Sotsji worden voor het karretje gespannen van een regering die gedoogd dat mensen mishandeld en vermoord worden in de straten van Rusland. Laat ik duidelijk zijn; daar kunnen de sporters niks aan doen. Het is echter wel realiteit.

Deze spelen zijn niet mijn spelen. Ze hebben 51 miljard gekost, een enorme financiële en ecologische belasting in een land waar mensen het niet breed hebben. Ze staan in het teken van de verheerlijking van een regime dat onschuldige mensen vervolgd, simpelweg om hoe ze geboren zijn. Dat klopt voor geen meter met de olympische gedachte. Deze spelen hadden nooit op dit moment in Sotsji mogen plaatsvinden.

Dan kan je zeggen; “wees niet zo zuur en til er niet te zwaar aan. De spelen in China waren ook niet sociaal verantwoord”. Dat klopt ook wel, maar voor mij persoonlijk is dit anders. Ik heb de laatste jaren veel homo’s gesproken die in Nederland uit hun wijk zijn weggepest. Ik weet wat dat met mensen doet. En stel je dan eens voor hoe dat in Rusland moet zijn, waar je vogelvrij bent verklaard en je geen enkele hulp of steun kan verwachten van de overheid.

De steen in mijn maag is te zwaar. Ik kan niet naar deze spelen kijken. Want voor mij staan tegenover de mooie sportbeelden ook de beelden van homo’s die worden bespuugd, vernederd, geslagen, mishandeld en gedood.

Ik hoop dat de Nederlandse ploeg veel medailles wint en ben heel trots op al ‘onze’ prestaties. Maar als persoon wacht ik ondertussen op de volgende winterspelen, die van Pyeongchang (Zuid-Korea) in 2018. Hopelijk heeft het Internationaal Olympisch Comité wel geleerd dat ze in de toekomst moeten voorkomen dat er spelen worden georganiseerd voor politiek gewin. De spelen moeten 100% in het teken staan van sport en verbroedering. Citius, Altius, Fortius.