Verandering in de jeugdzorg???

Niemand weet wat hij kan verwachten…

“Schenk mij de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te weten.”

Dit is het gebed van kalmte. Ik heb aan het begin van dit jaar 10 weken in een kliniek gezeten (Yes We Can Clinics). Iedere groepssessie, activiteit, meeting en dagafsluiting sloten we hier mee af. Nog steeds zeg ik dit iedere dag in mijn hoofd. Ik ben niet gelovig, althans, ik geloof niet in een god. Voor mij geen God, Jezus, Allah, Buddha. Nee, ik heb een hogere macht, Ik geloof in dat stukje energie dat altijd bij me is, wat ik hogere macht noem. Daarnaast geloof ik in mezelf. Maar elke ochtend als ik op de fiets zit op weg naar school, richt ik me tot mijn hogere macht. Ik zeg het gebed van kalmte in mijn hoofd, woord voor woord, om het goed door te laten dringen. Ik bedank mijn hogere macht voor de dag van gisteren, vraag om hulp voor de dag van vandaag en hou mezelf voor dat ik er die dag een goede dag van ga maken. Wat er ook gebeurt.
Soms gebeurt er dan iets vervelends. Dan pak ik het gebed er nog even bij: …accepteren wat ik niet kan veranderen…veranderen wat ik kan veranderen… Laatst was ik te laat vertrokken naar school. Ik kon op dat moment niet veel meer doen dan iets harder fietsen. Ik sprak mijn hogere macht aan: Help me vandaag om op tijd te komen en als dat niet lukt, help mij dan op een goede manier om te gaan met de consequenties. Ik was te laat, maar in plaats van erover te chagrijnen, dacht ik: ik heb geprobeerd op tijd te komen, ik ben nu te laat. Daar kan ik niks meer aan veranderen dus ik accepteer het. Verder heb ik een hele goede dag gehad!

Wat ik hier mee wil zeggen is dat er soms dingen gebeuren waar ik geen invloed op heb. Als ik die accepteer en het loslaat, hoeft het mijn dag en mijn plezier niet in de weg te zitten! Live by the moment! Soms gebeuren er dingen waar ik wel invloed op kan hebben maar waar ik niks mee doe. Zo moet ik al 2 weken mijn kamer opruimen en poetsen… Dit is dan een klein voorbeeld, maar het kan ook groter. Als ik in situaties kom die moeilijk zijn, denk ik nog eens terug aan het gebed van kalmte. Dat heb ik mezelf aangeleerd en ik ben dankbaar dat ik zo mag denken.

Gaat alles nou zodanig veranderen dat ik niet meer zo mag denken? Dat jeugdzorg voor mij bepaalt hoe ik mag denken? Wat nou als het slechter met me gaat en ik weer hulp nodig heb? Vind ik dan nog wel de zorg die bij mij past en krijg ik die dan voldoende en op tijd? Eigenlijk zou verandering alleen moeten plaatsvinden vanuit het belang van de mensen die de hulp nodig hebben. Niet omdat het dan goedkoper is. Goedkoop is duurkoop. Het gaat om de kwaliteit van de zorg. Zorg is er toch om mensen te helpen??? Niemand weet wat hij kan verwachten…